Aug 31, 2009

سروده ی بی نام ِ من!

از صخره ها می دانمت
از جان و دل چون بلبلان,می خوانمت
چون عطر گل میبویمت
از رازها میگویمت
در دره ها,در کوهها میجویمت
تا خاطر آزادم کنی
از عشق ِ خود جانم بده
از سینه ات بالم بده
تا آسمانی تر شوم!
من کلبه ام را در سرای ِ قلب ِ تو افکنده ام.
بر عشق محتاجم کنی
یا در درون ِ سینه ات چالم کنی
چون لحظه ای یادم کنی
درد ِ من ای محبوب ِ من درمان شود
گر یاد ِ تو صد بار بی خوابم کند
چون نزد ِ این دنیائیان خوارم کند
محبوب ِ من!من همچنان یادت کنم
صد سال گر منعم کنند
صد بار گر ضربم زنند
یک لحظه چون یادت کنم
این جمله از یادم روند.
از مهر سیرابم بکن
از عشق خود شادم بکن
یک لحظه تو یادم بکن
جان را فدایت میکنم..

3 نظر:

Anonymous said...

به به به به! چرا بی نام حالا!!! این همه اسم ...

عباس said...

به به! به به!
جان را فدایم میکنی؟ :دی حالا راضی به زحمت نبودیما

Anonymous said...

مرسی از لطف ِ هر دوتون ;)

Post a Comment

Newer Posts Older Posts