گفته بودی می‌مانی؛
نماندی؛
رفتن را آغاز کردی،
درست از لحظه‌ی رسیدن..
نماندی؛
رفتن را آغاز کردی،
درست از لحظه‌ی رسیدن..
درباره من
آرزو هستم.
دخترکی که نه گیسوانش طلاییست و نه گونه هایش سرخ.کسی که همیشه تنهاست.
شاید برای همین نامم آرزوست.می توانم همیشه آرزو باشم و آرزو بمانم ... برای همه.
و تنها باشم برای همیشه...
برچسبها
لعنت به همهی مخاطبهای خاص
آنچه از یاد میرود یاد باد
دوسِت دارم
نیستی
واسه تو
واسه هیچکی
تنهام
شب
قائده گی
یه روز خوب میآد
تو
دلخوشيهات تو حلقم
سردمه
مملکته داریم؟
من و من
اراجیف
خُلم از بس
زر میزنم
من از دست خدا هم گله دارم
ناتانی مور
این که آدما رفتنیئن درد داره
همینطوری
انتظار بد ِ
به هیچ جام نیستی
دنیای این روزهای ما
کاش
باکرهگی
ثبت در تاریخ
ریلکسیشن
من
چیزشعر
تو قلبمی
جانا سخن از زبانِ تو میگویم
دوسم دارین؟ بغلم کنین گریه کنم
شب یلدا
همه جون و تنم یخه
2 نظر:
:(
رفتن همه ی ما از همان زمان رسیدن آغاز میشه!!! تفاوت تنها در شیوه ی نگرش ما به این گذر و عبور هست که چه ببینیم، رفتن را؟؟ یا فاصله ی بین آمدن و رفتن را؟ تصمیم با ماست
Post a Comment